تو مقاله های قبلی خیلی مفصل و کامل راجب بازی های پوکر و کلا شرط بندی ها نوشتم ولی خوب موضوعی که برای امروز انتخاب کردم اینه که چه طوری می تونید بفهمید که تو پوکر و یا کلا تو شرط بندی هاتون با استفاده از استراتژی ها بازیتون بهتر شده! واقعا به نظرتون چه طوری میتونید بفهمید؟ خیلی ها فکر میکنن که اگر خیلی پشت سر هم ببرن و اگر خیلی خوش شانسی بیارن و بخت باهاشون یار باشه و مثلا توی یک بازی 5000 دلار برنده بشن فکر میکنن که بازیشون خیلی خوب بوده و دیگه ته تهش هستن ولی واقعا این جوری که اونا فکر میکنن نیست!
معمولا این نتیجه گیری اندازهگیری خوبی برای متوجه شدن اندازه پیشرفت شما نیستن صرفا اون مبلغی که شما برنده شدید به عنوان خوب بودن شما تو یه بازی ملاک نمیشه البته ممکنه واقعا خوب دارید جلو می رید ولی به هیچ وجه مدرک کافی برای خوب بودن یا بد بودن بازی تو بازی نیست و شاید به بیه اندازه خیلی خاصی شانس تو این بازی های شما دخیل باشه!
اگر شما مثلا یه مدت خیلی زیادی مثلا ده تا بازی پشت سر هم رو برنهد میشید می تونه دلیل خیلی خوبی برای این باشه که تو بلند مدت برنده هستید. ولی باز هم روش خیلی خوبی برای پاسخ دادن به این سوال هست که از خودتون بپرسید «آیا در حال پیشرفت هستم یا نه؟» چون واقعا از کجا میدونید که تو بازی های بعدی هم انقدر آیا خوش شانس هستید یا نه و کلا این ملاک به حساب نمیاد!
در ادامه چند علامت و دلیل محکم برای نشونههای رویکرد صحیح شما به بازی که البته باید بهتر شدن و پیشرفت باشن رو براتون مینویسم:
استراتژی پوکر : چهار نشونه بهبود بازی در شما
نشونه اول: بازی کردن دست های پوکر از سر بی حوصلگی رو کنار گذاشتید
یکی از مشکلاتی که بازکنای پوکر آماتور باهاش درگیر هستن اینه که اونا خیلی زود تو بازی حوصلشون سر میره و کلا وسط بازی سبک بازیشون عوض میشه. تقریبا همه بازیکنایی که استیکهای پایین دارن این عامل بی حوصلگی رو وسط بازی هاشون دارن. تو پوکر لایو ممکن هست که سرعت بازی کند بشه و اصلا هم بعید نیست که برای ۲۰ یا ۳۰ دست متوالی، دستهای بدی به شما داده بشه و تو اون زمان واقعی ممکنه این تعداد دست ها یک تا یک ساعت و نیم طول بکشه!!!
اکثر بازیکنا بعد از این که دستهای بی ارزش رو پی در پی فولد کردن متوجه میشن که میتونستن دو ساعت اخیر رو به جای نگاه کردن به کارتهای دو و سه، بشینن و یک فیلم سینمایی ببینن و کلا اونا به دنبال دلیلی برای بازی میگردن. فکر میکنن که «حالا که بازیکن سفت و محتاطی به نظر میرسه موقعیت خوبی برای انجام یک حرکت غیرعادی هست» و یا «گاهی باید اکشن بازی رو تحمیل کرد» یا «نمیشه همیشه منتظر دست ناتس موند»، و از این جور حرفا….
این یک دلیل منطقی برای بازی کردن نیست. یک دلیل سودآور هم نیست. فقط بی حوصلگی هست. کارتهای رندوم، خوب رندوم هستن و اگر پشت سر هم دست های غیر قابل بازی بیارید باید واقعیت رو دیگه قبول کنید!
دلایل خوب زیادی برای بازی با دستهای متوسط یا حتی ضعیف پیش از فلاپ وجود داره. ولی این که دست خوبی برای شما نمیاد، یا حوصله تون رو بازی سر برده دیگه یه بحث جداست!!
نشونه دوم: بعد از فلاپ دلایل خوبی برای موندن تو دست پیدا کردیدکه قبلا ازش غافل بودید
این مورد خیلی مهمی هست و بسیاری از بازیکنا به صورت بی هدف تو دست های زیادی بعد از فلاپ باقی میمونن، اونا شرط های فلاپ و ترن رو به امید این که اتفاق خوبی بیوفته کال میکنن وگاهی این اتفاق خوب میافته ولی معمولا اتفاقی نمیافته و این وضعیت خوبی نیست؛ ولی موضوع بحث من الان چیز دیگه ای هست.
منظور من داشتن دلایل صحیح برای باقی موندن تو دست هست. بازیکنای خوب پات های بیشتری نسبت به بازیکنای متوسط میبرن و روشی که این کار رو میکنن، از طریق باقی موندن تو دستها و پیدا کردن راه هایی برای بردن دست هست. ولی این قابلیت نیازمند قضاوت صحیح هستش چون فولد کردن اغلب بهترین بازی محسوب میشه و وقتی میتونید تو پوکر از پیشرفت خودتون مطمئن باشید که به روشنی نوع دست هایی رو که باید باهاشون ادامه بدید و دست هایی که باید رها کنید رو تشخیص بدید.
اگر بتونید بگید «شش ماه پیش تو این موقعیت به سادگی فولد میکردم، ولی الان متوجه شدم که میتونم کار بهتری انجام بدم» قطعا در حال پیشرفت هستید.
نشونه سوم: دلایلی روشنی برای بسیاری از تصمیمات خودتون در مورد تنظیم اندازه شرط که دارید
تنظیم اندازه شرط ابزار بسیار مهمی تو بازی پوکر هولدم نامحدود برای کاهش باختها و افزایش بردها محسوب میشه. تقریبا همه شرط هایی که میبندید به خصوص تو مرحله ترن و ریور نیازمند توجه به مقوله اندازه شرط هستش. وقتی هنوز تو بازی پوکر خیلی خوب نیستید این تصمیمات برایتون مبهم هستن. «آیا باید شرط بزرگی ببندم؟ شرط کوچک؟ شاید هم متوسط و بینا بین؟». بالاتر رفتن سطح درک شما از بازی میتونه جهت حرکت شما رو روشن تر کنه.
وقتی متوجه میشید که دلایل روشن و محکمی برای تصمیم خودتون در مورد اندازه شرط دارید، باید بدونید که در حال پیشرفت هستید. این موضوع به خصوص وقتی به کلی ترس رو به عنوان بخشی از فرآیند تصمیم گیری تون کنار گذاشتید درست میشه. (اکثر پوکربازان آماتور تو موقعیت های خاصی به دلیل ترس از باخت اندازه شرط کوچیکی رو انتخاب میکنن، این یک گرایش فوق العاده ضعیف و قابل بهره برداری هست، ولی همچنان بسیار متداول! )
پس اگر میبینید که تو مرحله ترن و ریور شرط هایی با اندازه های مختلف میبندید و فرآیند فکری روشنی دارید که باعث انتخاب اندازه شرطتان شده، قطعا در حال پیشرفت هستید.
نشونه چهارم: به جای این که به بردن پول فکر کنید، تمرکزتون روی بازی خوب با دست هایتون هست
این یک دام دیگه ای هست که پوکر بازان آماتور معمولا گیرش میوفتن، اونا یک دست بزرگ رو از دست میدن و این اتفاق منجر به این میشه که به راه هایی فکر کنن که میتونستن دست رو به شکل بهتری بازی کنن.
به هرحال تا حالا این فرآیند برای همه پوکر باز ها –چه خوب چه بد- صادق هست. ولی بازیکنای ضعیف تر روی مسئله اشتباهی تمرکز میکنن. اونا از خودشون میپرسن «چطور میتونستم از این باخت بزرگ جلوگیری کنم؟» «چه کار متفاوتی باید انجام میدادم که از باختن این همه پول جلوگری کنم؟
اونا مدام به این نتیجه میرسن که تو نقطهای از دست باید فولد میکردن یا با چک دادن ادامه میدادن. وقتی تمرکز شما این هست که بفهمید چطوری میتونستید جلوی باختن پولی که ریسک کردید رو بگیرید، به این نتیجه میرسید که نباید اون پول رو در معرض ریسک قرار میدادید. که مفهومش اینه که نتیجه گرفتید باید دست رو منفعلانه تر یا ملایم تر بازی کنید، که اغلب به هیچ وجه نتیجه گیری درستی نیست.
بازیکنای قوی تر میدونن که گاهی اوقات باختن پول زیاد هم میتوانه نتیجه خوب بازی کردن یک دست باشه. این مورد نه اونا رو برای دست های کولر که شما “نتونستید رها کنید” صحیح هست، بلکه برای دست های دیگه هم که همه پولتون رو با بلوف زدن یا ایستادگی کردن و کال کردن یک بلوف احتمالی، میبازید صادق هست.
وقتی میتونید مطمئن باشید در حال پیشرفت هستید که وقتی دست های بزرگی رو که باختید بازبینی میکنید، به جای اینکه فرض کنید مشکل گذاشتن پول در معرض ریسک بوده، نتایج رو نادیده بگیرید و سعی کنید بهترین راه بازی کردن این دست رو برای بار بعدی بفهمید.