عشق و نفرت از باکارات ؛ رابطه عجیب کازینوها و باکارات

ابعاد کار

باکارات در سطح جهان تا چه اندازه بزرگ است؟ کازینوهای ماکائو از وقتی لاس وگاس را در سال 2006 جا گذاشتند، بیشتر از هر شهری در جهان درآمد داشته‌اند. چهل کازینوی ماکائو در سال 2018 اعلام کردند که 88 درصد سود آنها مربوط به بازی باکارات بوده است. صحبت از رقمی 33 میلیارد دلاری تنها از یک بازی است. در سنگاپور هم وضعیت تا حدود زیادی مشابه است.

این بازی در لاس وگاس، تا آن اندازه محبوب نیست و آمریکایی‌های کمتری سراغ آن می‌روند. با این حال آنجا هم 18 درصد سود کازینو مربوط به باکارات است. تنها یک بازی در لاس وگاس، سود بیشتری برای کازینوها دارد و آن بازی اسلات ماشین است. این هم باید در نظر بگیریم که تعداد ماشین‌های اسلات در لاس وگاس به مراتب بیشتر از میزهای باکارات است. از سویی این بازی هزینه نگه‌داری اسلات ماشین یا خرید ماشین‌های جدید را ندارد. حتی آموزش دیلرها نیز هزینه زیادی نخواهد داشت. به همین دلیل، کازینوها عاشق این بازی هستند. با این حال چیزهای دیگری نیز وجود دارد که باید بگوییم ترسیدن از باکارات نیز در ذهنیت کازینوداران موجود است.

چطور باکارات معروف شد؟

بیل زندر از فعالین سابق بهش نوادا گیمینگ کنترل است که به عنوان دیلر هم فعالیت کرده است. او همینک به عنوان مشاور برخی کازینوها عمل می‌کند. او کتابی به نام Managing Casino Games نوشته است. او بسیار در مورد این صحبت کرده که چطور طی چهل سال اخیر محبوبیت باکارات به طور روزافزون بالا رفته است. او در این کتاب نوشته: پیش از هجوم بازیکنان آسیایی، مجبور بودیم باکارات را بهتر از چیزی نشان دهیم که بود و برای آن تبلیغات گول‌زننده انجام دهیم. تاکسیدو تن دیلرها می‌کردیم، زنان جذاب انتخاب می‌کردیم تا آدم‌های بیشتری برای تماشا بیایند. کار بسیار مانند فیلم‌های جیمز باند بود.

با این حال طی بیست سال، وضعیت کاملا دگرگون شد. باکارات با ارقام بالا بین آسیایی‌هایی که به لاس وگاس می‌آمدند محبوبیت بسیار بالایی داشت. این را می‌توان در پیشرفت سریع اقتصاد چین نیز دید. از اینجا حتی کازینوهای آمریکایی هم سعی کردند اتاق‌های مخصوص این افراد به وجود بیاورند تا احساسی آشنا داشته باشند و مبالغ بیشتری بازی کنند.

تغییرات

کارت‌ها باید پیش از هر دست بُر بخورند. از چندین دست ورق استفاده می‌شود. مثلا شرقی‌ها اصرار دارند که از dealing shoe (چیزی که در دست جیمز باند می‌بینید) استفاده شود. همان چیزی که کنار دستِ دیلر دیده می‌شود و چند دست کارت در آن جا می‌گیرد و هر بار یک کارت را از آن بیرون می‌کشند. از دلایل وجود آن، جلوگیری از احتمال تقلب دیلر است. اگرچه در برخی مناطق و بازی‌ها استفاده از دیلینگ شو (مدل‌های اولیه شبیه به کفش‌های پاشنه بلند زنانه بود و به همین دلیل اسم کفش را روی آن گذاشته‌اند) ور افتاده اما به دلیل ساخت محیطی قابل اعتماد برای این بازیکنان، همچنان از آن استفاده می‌شود. بازیکنان باکارات آسیایی‌ِ خرافاتی، به شانس خود با این شیوه اعتماد دارند.

یا اگر دیلری دست به اشتباه بزند و کازینو بخواهد او را عوض کند، بازیکنان آسیایی بلند می‌شوند و کازینو را ترک می‌کنند. آنها باور دارند که این موضوع شانس آنها را خراب می‌کند. با وجود تمام تغییرات و سلایق، همچنان باکارات بازی بسیار ساده‌ای است. بازیکن باید روی بنکر، بازیکن یا مساوی شرط بندی کند. تقریبا تمام کار را دیلر انجام می‌دهد. هدف این است که به 9 نزدیک‌تر باشند. دیلر نیز قوانین ساده‌ای برای تبعیت دارد.

دلیل اینکه بازیکنانی ثروتمند سراغ باکارات می‌روند، در درجه اول مسئله‌ای فرهنگی است. در آسیا این بازی بسیار محبوب شد و مورد توجه قرار گرفت. به همین دلیل از نسل‌های مختلف، سراغ این بازی می‌روند. از سوی دیگر شرقی‌ها عموما در ریاضی باهوش هستند. به همین دلیل ضرایب خوب برای بردن را درک می‌کنند و اینطور باکارات برای آنها ایده‌آل بود. این بازی یکی از کمترین امتیازهای میزبان را دارد. در واقع بازیکنان به احتمالی کمتر از بازی‌هایی نظیر رولت بازنده خواهد شد.

ترسیدن از باکارات

با این حال، کازینوها دلایلی برای ترسیدن از باکارات دارند. افراد با ارقام بسیار بالا بازی می‌کنند. به همین دلیل و با وجود امتیاز میزبان پایین، احتمال برد بازیکن با ارقام بسیار بالا وجود دارد. چیزی که ممکن است ضرری سنگین برای کازینو باشد. ارقام برای هر دست چقدر بالا می‌روند؟ گاهی کازینوها شرط هایی را برای هر دست می‌گیرند که به 550 هزار دلار می‌رسد. با این حال بیشتر کازینوهای لاس وگاس محدودیت 150 هزار دلاری برای هر دست وضع کرده‌اند. در حالی که کازینو این شانس را دارد طی چند دقیقه چند میلیون دلار به دست بیاورد، ممکن هم هست که چندین میلیون دلار بازنده شود.

زندر به صاحبان کازینوها اخطار می‌دهد که وقتی فردی هر دست ده هزار دلار شرط بندی می‌کند، ممکن است در پایان یک میلیون دلار برنده باشد. این احتمالی است که نمی‌توان آن را رد کرد.

از زمان پیدایش این بازی در اروپا، تغییرات زیادی رخ داده است. مثلا بازیکنان آسیایی اهمیتی به کد لباس اروپایی‌ها برای این بازی (چیزی اعیانی بود و باید تاکسیدو می‌پوشیدند) قائل نیستند. حتی میزهای کنونی هم با باکارات فرانسوی تفاوت دارند و بیشتر شبیه به میزهای بلک جک هستند. با این حال هنوز به طور میانگین حداقل‌های شرط بندی برای این بازی به نسبت سایرین بالا هستند. در واقع بازی‌ای که از اروپا شروع شده بود، در آسیا شکلی جدید گرفت. به همین دلیل بیشتر حتی برای بازیکنان آمریکایی مناسب شد.

مثال

به عنوان یکی از مثال‌ها، به تامی رنزونی اشاره می‌شود. او یک بار طی یک شب 250 هزار دلار در اوایل دهه شصت میلادی هتل سندز لاس وگاس در بازی باکارات برنده شد. تبدیل آن رقم به ارزش دلاری فعلی، عددی حدود دو میلیون دلار را به ما می‌دهد. چیزی که می‌توانست کازینویی کوچکتر را ورشکست کند.