فرادید : بازار‌های سهام سقوط کرده، سفر‌ها مختل شده و ویروسِ کرونای جدید در سراسرِ جهان قربانی می‌گیرد، در این میان یک سؤال ذهن اکثریت را مشغول کرده است: شیوع بالاخره کجا تمام میشود؟ هیچ‌کس به درستی نمی‌داند؛ اما ویروس‌شناسان با توجه به شیوع‌های مشابهِ پیشین سرنخ‌هایی ارائه کرده‌اند. بر این اساس ۳ سناریو مطرح است:
سناریو اول: مقاماتِ بهداشت می‌توانند از طریقِ اعمالِ اقداماتِ سختگیرانه در حوزه بهداشتِ عمومی شیوع را کنترل کنند
وقتی نشانگانِ حادِ تنفسی (سارس) در سالِ ۲۰۰۲ آسیا را درگیر کرد، همه چیز بسیار ترسناک به نظر می‌رسید. آمارِ مرگ‌و‌میرِ ناشی از این بیماری ۱۰درصد بود و هیچ دارویی بروی آن اثر نمی‌کرد. (آمارِ مرگ‌و‌میرِ ناشی از ویروسِ کرونای جدید ۲.۳درصد است). اما طی چند ماه، با همکاری‌های بین‌المللی و اعمالِ اقداماتِ ابتداییِ قدیمی مانند رعایت قرنطینه، ایزولاسیون و ردیابیِ مواردِ احتمالیِ ابتلا، سارس تحتِ کنترل قرار گرفت و در بسیاری مناطق ریشه‌کن شد.
این سناریو بسیار ایدِئال است. اما تفاوتِ ویروسِ جدیدِ کرونا با سارس در این است که علائمِ بیماری در سارس بسیار شدیدتر از ویروسِ کرونای جدید بود، بنابراین افراد بلافاصله بعد از آلودگی با ویروس به بیمارستان‌ها مراجعه می‌کردند.
استورات وِتسون، ویروس‌شناس در مقطعِ پست‌دکترا در دانشگاهِ مریلند در آمریکا می‌گوید: «شناسایی افرادِ مبتلا به ویروسِ کرونای جدید و قرنطینه کردنِ آن‌ها کار بسیار سخت‌تری است.»
وِتسون و سایر کارشناسان هشدار داده‌اند که شیوعِ ویروس در آمریکا و سایر کشور‌های جهان بسیار گسترده‌تر از مواردِ شناسایی و ردیابی‌شده است؛ زیرا افراد با علائم خفیف نمی‌دانند که به این ویروس دچار شده‌اند.
سناریوی دوم: ویروسِ کرونا کشور‌های توسعه‌یافته را کمتر درگیر می‌کند و ابتدا اوضاع بسیار بد خواهد بود،
اما کم‌کم بهتر میشود یکی از درس‌های غم‌انگیزی که از شیوعِ ابولا در سال‌های ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۶ در غربِ آفریقا گرفتیم این بود که اپیدمی در کشور‌هایی با زیرساخت‌های ضعیفِ بهداشتی بسیار بدتر عمل می‌کند. برای همین است که علی‌رغم اینکه در کشور‌های آفریقایی مواردِ ابتلا به ویروسِ کرونای جدید تا کنون یک یا دو مورد بیشتر نبوده، سازمان جهانی بهداشت تمهیداتِ سختگیرانه‌ای برای پیشگیری در این کشور‌ها در نظر گرفته است.
ابولا در مقایسه با ویروسِ کرونا از شدتِ سرایت و انتقال کمتری برخوردار بود و راهِ اصلی انتقال آن از طریقِ مخاط (مایعات) بدن بود. ویروسِ کرونا می‌تواند از طریق قطراتِ تنفسی از طریقِ سرفه و عطسه منتقل شود و مدت زمانی که روی سطوح زنده می‌ماند در مقایسه با ابولا طولانی‌تر است. با این حال، ابولا بیش از ۲۸۰۰۰ نفر را آلوده کرد و باعثِ مرگِ ۱۱۰۰۰ نفر شد. ابولا بسیار کشنده‌تر است و کمبودِ نیروی کارِ بهداشتی، فقر، تأخیرِ رهبران، کمبود امکانات و بی‌اعتمادی دولت شیوع آن را بدتر کرد.
رهبرانِ سازمانِ جهانی بهداشت از کشور‌ها درخواست کرده‌اند تا خود را آماده کنند. در روز جمعه، این سازمان اعلام کرد کشور‌ها باید در بالاترین حد ممکن در حالت آماده‌باش باشند. مایکل رایان، رئیسِ سازمانِ جهانی بهداشت در امورِ فوریت‌های بهداشتی خطاب به همه کشور‌های روی سیاره زمین گفت: «بیدار شوید. آماده شوید.»
سناریوی سوم: ویروسِ جدیدِ کرونا به شکلی گسترده شیوع پیدا می‌کند و به یکی از حقایقِ زندگی تبدیل میشود
این خلاصه چیزی است که در شیوعِ آنفولانزای اچ‌وان‌اِن‌وان یا همان آنفولانزای خوکی در سال ۲۰۰۹ رخ داد. این بیماری به سرعت شایع شد و ۱۱ تا ۲۱ درصد از جمعیتِ کره زمین را درگیر کرد. سازمانِ بهداشتِ جهانی آن را یک همه‌گیریِ جهانی اعلام کرد و ترسِ گسترده‌ای همه جهان را فرا گرفت.
به تدریج از شدت این بیماری کاسته شد و افراد درگیر فقط علائمی از آبریزشِ بینی و سرفه را گزارش می‌کردند. اکنون آنفولانزای خوکی یک بیماریِ بسیار رایج است و بخشی از آنفولانزا‌های فصلی است که هر سال در سراسرِ جهان می‌آیند و می‌روند.
تخمین‌های اولیه از مرگ‌و‌میرِ ناشی از آنفولانزای خوکی بسیار بیشتر از ۰.۰۱ تا ۰.۰۳ درصدی بود که اکنون این بیماری قربانی می‌گیرد. با این حال در بین سال‌های ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۰، یعنی نخستین دوره شیوع، این بیماری در آمریکا ۶۰.۸ میلیون نفر را آلوده کرد و منجر به بستری شدنِ ۲۷۴.۳۰۴ نفر شد. این رقم را مرکزِ کنترلِ بیماری‌های ایالات متحده اعلام کرده، اما دستیابی به رقمِ واقعی بسیار سخت است؛ زیرا افرادی که به دلیلِ آنفولانزا جان خود را از دست می‌دهند معمولاً موردِ آزمایش قرار نمی‌گیرند تا مشخص شود آیا از نوعِ خاصی از آنفولانزا مانند آنفولانزای خوکی بوده یا انواعِ دیگر.
