“اکثر فیلم های هالیوودی نمایانگر نوع خاصی از زندگی در آمریکا نیستند.” آیا فیلم های هالیوودی حقیقتا بازتابی از زندگی در آمریکا هستند؟
بله، در این داستان ها در فیلم هایی هالیوودی میگویند که چطور تعدادی شهروند آمریکایی زندگی را تجربه کرده یا شاهد تجربیات دیگران بوده اند. زندگی در آمریکا آرزوی آن ها بوده یا از آن ترس دارند. فیلم Crash by Paul Haggis 2004 را در نظر بگیرید، در این فیلم تجربیات یک آمریکایی حقیقی به نمایش گذاشته میشود. اما از آنجایی که بسیار شخصی میباشد، فیلم نمایانگر زندگی معمول در آمریکا نیست.
بعضی از جزییات در برخی فیلم ها در زمان و مکان مشخصی برای شخصی اتفاق افتاده است اما آن جا که درصد کمی از این قبیل فیلم ها در دست ساخت قرار میگیرند و بسیاری از آن ها که ساخته میشوند به نمایش در نمی آیند، جواب واقعی متاسفانه “نه” میباشد.
در نیمه ی اول قرن 20، قدرت درک شهروندان آمریکا تحت تاثیر شخصیت های رومانتیک زندگی در “غرب وحشی” آمریکا در محبوب ترین فیلم سینمایی آمریکا قرار گرفت. نمونه زیادی از این فیلم از جمله “پسران گاوچران” را پسران خوب قرار میدهند تا علیه هندی ها یعنی بچه های بد، برای سال ها نگرش مردم آمریکایی را به این صورت شکل بدهند.
یکی از دلایل اینکه فیلم هایی هالیوودی به درستی نمیتوانند زندگی در آمریکا را نشان بدهند این است که با استعداد ترین کارگردان ها به ندرت شانس ساختن یک فیلم هالیوودی را به دست می آورند. تجارت فیلم سازی تجارتی است که که به مقادیر هنگفتی نیاز دارد و چون فیلم سازی کار بسیار پر خرجی است، بسیاری از افراد توانایی انجام این کار را ندارند. به علاوه، هر کارگردان دیدگاه متفاوتی نسبت به آمریکا دارند. حتی اگر از تمام کارگردان ها درخواست شود تا داستان مشابهی را تعریف کنند، طریقه ی نقل قول آن متفاوت خواهد بود.
نگاهی به هالیوود در چند روز اخیر بیاندازیم، وقتی که فیلم های وسترن ژانر محبوبی بود. طبق گفته های “باب استام” و “الا شوهات” در بین سال های 1926 تا 1967 یک چهارم از چهره های هالیوود، وسترن بود. وسترن نقش مهمی در شکل گیری احساسات و درک مردم آمریکا داشت.” آن فیلم ها تنها یک وجه از مردم آمریکا را به مخطب ارائه میداد و مردم آمریکا برای بیان داستان های خود و نظر دادن در مورد آمریکا، فیلم نمیساختند.
فرهنگ های مختلف
40 سال پیش را در نظر بگیرید، میتوانیم بگوییم برخی از فیلم های “مارتین اسکورسیزی” دیدگاه هایی را در مورد زندگی اشخاص آمریکایی-ایتالیایی در اختیار ما قرار داده است. فیلم های “امی هکرلینگ” خط فکری زنان را برای ما روشن کرده، فیلم های “اسپایک لی” دیدگاهی درمورد زندگی افراد آفریقایی-آمریکایی در اختیار ما قرار داده، “تاد سلندز” دیدگاه وی نسبت به آمریکا و “جان واتر” از وطن خود یعنی “بالتیمور” برای ما روایت کرده است.
اما حتی اگر ما تمام دیدگاه های مرتبط زندگی در آمریکا را جمع آوری کنیم، به یک نظر واحد نخواهیم رسید. در عوض، به کلکسیونی از دیدگاه های مختلف شیوه زندگی در آمریکا، دست می یابیم.
با وجود ایده ای که آمریکا را به ” ظرف در حال ذوب شدن ” تشبیه میکنند که با مواد مذاب خود تمام فرهنگ ها را تحت تاثیر قرار میدهد، همه چیز پیچیده تر هم میشود. این بدان معناست که زندگی در آمریکا به عوامل مختلف زیادی بستگی دارد و از آن جا که “زندگی در آمریکا” یک تعریف واحد ندارد، من معتقدم نمیتوان آن را در یک فیلم یا یک سریال به نمایش گذاشت.
تمام ویژگی های بصیری و شخصیت های یک فیلم جهت کند و کاو کردن در داستان و آشنا شدن با شخصیت ها میباشد. بله، داستان و موقعیت ها از نظر جغرافیایی در یک مکان، یک کشور، یک فرهنگ واقع شده اند اما فرهنگ چیزی بیش از تنظیمات یا پس زمینه نیست. یعنی فرهنگ به تنهایی داستان نیست.
