ماکائو شبه جزیره‌ای در دریای جنوبی چین است که تا سال ۱۹۹۹ میلادی مستعمرهٔ پرتغال بود ولی اکنون بخشی از خاک جمهوری خلق چین محسوب میشود. در ۱۳ آوریل ۱۹۸۷ پرتغال و چین مذاکرات را در مورد وضعیت ماکائو آغاز کردند، سرانجام در ۲۰ دسامبر ۱۹۹۹ پرتغال با بازپیوستن ماکائو به چین مشروط به تبدیل ماکائو به یک منطقهٔ اداری، تجاری و بازرگانی و الزام چین مبنی بر اعطاء خودمختاری اقتصادی و اجتماعی به ماکائو به مدت ۵۰ سال، موافقت کرد. فرهنگ ماکائو نیز آمیزه‌ای از فرهنگ چینی و پرتغالی است.
اکنون این منطقه که به صورت خودمختار اداره میشود دارای ۶۵۰٬۹۰۰ نفر جمعیت و ۱۱۵٫۳ کیلومتر مربع وسعت می‌باشد. 90 درصد اقتصاد ماکائو وابسته به درآمد کازینوها و دیگر تفریحات حاشیه‌ای قمار است. قمار چنان در فرهنگ چینی جاافتاده است که تنها در سال ۲۰۱۲ میلادی سود قمارخانه‌های ماکائو مبلغی بالغ بر ۳۸ میلیارد دلار بوده است.
در چین صنعت قمار در سال ۱۹۶۲ در اختیار و تحت نظارت دولت اداره می شده است که پس از پایان یافتن این انحصار در سال ۲۰۰۲ برخی از سرمایه گذاران کازینو در لاس وگاس تلاش کردند با راه اندازی کازینو در این منطقه به سرعت جای پای خود را محکم نمایند که از این میان می توان به راه اندازی Sands Macao در سال ۲۰۰۴ و Wynn Macau در سال ۲۰۰۶ اشاره کرد. ماکائو در دوره زمانی سال ۲۰۰۱ تا سال ۲۰۰۶ رشد سالیانه ۱۳٫۱% را شاهد بوده است.
ماکائو به عنوان پایتخت قمار دنیا شهرت دارد آنچنان که در سال ۲۰۰۶ توانست لاس وگاس استریپ را پشت سر بگذراد و به عنوان بزرگترین مرکز قمار شناسایی شود، همچنین در سال ۲۰۱۵ موسسه Brookings Institution این مکان را با عنوان دارنده سریعترین میزان رشد در میان سایر متروپلیس ها شناسایی نمود.
روزانه بسیاری از چین برای آزمایش شانس خود و قمار از چین به ماکائو می‌آیند. لازم به توضیح است که بومیان بالای ۱۸ سال مجاز به استفاده از قمارخانه‌ها هستند و بومیان در سه روز اول سال نو چینی نمی‌توانند قمار کنند…
