همه چیز در مورد پروژه اینترنت آزاد و بدون فیلتری که این روزها به آن نیاز داریم

شبکه جهانی اینترنت مجموعه ای از شبکه های رایانه ای است که با استفاده از قوانین و پروتکل های خاصی که به آن TCP.IP می گویند و از طریق خطوط تلفنی، ماهواره ای و غیره به یکدیگر وصل شده اند، تا اطلاعات و داده ها بتواند به سرعت از یک رایانه به رایانه دیگر در هر کجای گیتی انتقال یابد.
با تحولات اساسی و رشد بی نظیر که طی دهه اخیر بوقوع پیوسته است، در حال حاضر اینترنت به عنوان یکی از مهمترین ابزارها، برای انتقال جوامع به جامعه اطلاعاتی مطرح شده است که درآن کلیه شبکه های کامپیوتری، تلفن ها، ویدئوها، کنفرانس ها، موبایل ها و غیره با هم ارتباط داشته و به تبادل اطلاعات می پردازند.
همگانی بودن، کاهش هزینه ها، سهولت خرید و فروش بر روی اینترنت، بدون مرز و بدون مالک بودن اینترنت، رشد سریع اینترنت و فراوان بودن تعداد مشترکان از جمله دلائل محبوبیت اینترنت است.
اینترنت جهانی تخیلی است غیر از جهان ما که در آن می توان همه چیز یافت از گفتگو با افراد و بخش های سرگرمی و لطیفه گرفته تا کسب اطلاعات در مورد فضا، گرفتن مقالات علمی و ارتباط با دانشگاهها و مراکز تحقیقاتی برای همکاری و یا ادامه تحصیل در کشورهای دیگر، در کنار این موارد امکانات دیگری نیز در اینترنت وجود دارد که می توان به نامه الکترونیکی، گفتگو، دریافت نرم افزارها اشاره کرد.
امروز همچنین اینترنت از آنچنان جایگاهی برخوردار شده است که سالانه برای آن اجلاس جهانی آنهم با حضور نمایندگان بلندپایه بسیاری از کشورها برگزار می شود، همین آذرماه سال گذشته بود که نمایندگان 120 کشور دنیا در دومین نشست جهانی اینترنت که در کشور چین برگزارشد، خواستار سرعت بخشیدن به توسعه شبکه جهانی اینترنت شدند.
اما افزایش سرعت اینترنت و توسعه قابلیت های آن در سراسر جهان همواره بعنوان یکی از دغدغه های شرکت های فعال در این زمینه محسوب می شود، چراکه ساختار اینترنت پس از سال‌ها پژوهش هنوز کامل نشده و شاید بتوان گفت این شبکه جهانی بصورت روزمره در حال تکامل است.
بر اساس گزارش بنیاد ملی نخبگان دسترسی به اینترنت سریع، آسان و در همه‌جا ممکن است و ارائه‌دهندگان خدمات مخابراتی بسته‌های حجمی نامحدود را با سرعت بالا در اختیار کاربران قرار می‌دهند
حقیقت این است که امکان استفاده از شبکه جهانی اینترنت تقریبا برای کسانی تعریف شده است که در کشورهای صنعتی و به‌ویژه شهرهای بزرگ زندگی می‌کنند اما برای میلیاردها انسان دسترسی به اینترنت به صورت چیزی لوکس، گران و با مشقت و سرعت پایین ممکن می‌شود.
خوشبختانه شرایط یاد شده در حال بهبودی است و به سمت مجموعه‌ای از تحولات اساسی حرکت میکند.

**فقط یک درصد تبادل داده ها در فضای وب بر دوش ماهواره
ساختار اینترنت پس از سال‌ها پژوهش هنوز کامل نشده و شاید بتوان گفت این شبکه جهانی دچار نوعی تکامل روزمره است. از قدم‌های بعدی در تکامل اینترنت، استفاده از ماهواره‌ ها است، در حال حاضر تنها یک درصد ترافیک وب بر دوش ماهواره‌ها سنگینی می‌کند و مسابقه‌ای در جریان است تا حجم رد و بدل داده به وسیله ماهواره را به10 درصد برسانند.
بازیگران اصلی این جریان پروژه‌های OneWeb با پشتیبانی ریچارد برنسون و SpaceX متعلق به آلون ماسک هستند، هدف هر دو پروژه ارسال صدها ماهواره در ارتفاعات پایین‌تر برای ایجاد امکان دسترسی به اینترنت برای همگان است.
پروژه مشابه دیگری به وسیله مایکروسافت طراحی شد که ادامه آن بدون موفقیت قابل توجهی رها شد، آیا این دفعه نتیجه‌ای حاصل می‌شو‌د؟ استفاده از ماهواره برای دسترسی به اینترنت یکی از آخرین روش‌های کاربردی است و بیشتر در مناطق دورافتاده به کار گرفته می‌شود.
بیش از 2 هزار ماهواره در مدار زمین می‌چرخند و خدماتی مانند جی‌پی‌اس، هواشناسی، مخابرات و تلویزیون را ارائه می‌دهند و پرتاب ماهواره و امکان ارتباط دوطرفه با آن حدود 60 میلیون دلار هزینه دارد.
همچنین انتقال داده با کمک ماهواره حدود نیم ثانیه تاخیر خواهد داشت و تکنولوژی در حال تغییر است و اندازه و هزینه ماهواره‌ها به صورت معناداری در حال کاهش است.
پرتاب نسل‌های جدید ماهواره شامل Cubesat، Nanosat و Smallsat با ابعادی کوچک (طول، عرض و ارتفاع 10 سانتی‌متر) هزینه‌ای حدود 120 هزار دلار دارد که در مداری بسیار پایین‌تر (حدود 500 کیلومتری سطح زمین) جای می‌گیرند در نتیجه تاخیر انتقال داده از کابل‌های فیبر – اپتیک (امروزه در شهرهای بزرگ برای دسترسی به اینترنت استفاده می‌شود) کمتر می‌شود و آن را وسیله مناسبی برای پوشش زمین در دسترسی به اینترنت می‌سازد.
البته باید تعداد زیادی ماهواره در مدار قرار بگیرند تا دسترسی همگانی از شمال کانادا تا مناطق آفریقایی ممکن شود و این‌جاست که پای پروژه‌های SpaceX و Virgin Galactic به این معادله باز می‌شود.
در پروژه OneWeb قرار است 700 ماهواره در مدار زمین قرار بگیرند. اسپانسرهای این پروژه گروه ویرجین، کوکاکولا، بوئینگ، ایرباس، اینتلست و شبکه هیو هستند و آغاز پرتاب ماهواره‌ها سال 2018 خواهد بود.
موشک‌های پرتاب به وسیله ایرباس ساخته می‌شوند و هر کدام 6 گیگابایت پهنای باند خواهند داشت. 700 ماهواره 2/4 ترابیت بر ثانیه حجم دسترسی را ایجاد می‌کنند.

**پروژه SpaceX و پرتاب 4هزار ماهواره به مدار زمین
SpaceX پروژه موازی دیگری است که به وسیله بنیان‌گذار سایت خدمات مالی PayPal، میلیاردر معروف آلون ماسک، پیشنهاد شده که شامل پرتاب 4 هزار ماهواره به مدار زمین (اندکی بالاتر از پروژه Oneweb) و ایجاد نوعی پوشش جهانی وای‌فای برای دسترسی همگان به اینترنت است.
با کمک شرکت گوگل، پروژه SpaceX در نظر دارد شگفتی بزرگی در سال 2020 میلادی بیافریند، البته همه چیز در حال حاضر به صورت طرح و نقشه‌های ابتدایی است.
گفته شده است که آلون ماسک حتی در نظر دارد از لیزر برای انتقال داده استفاده کند که در این صورت سرعت دسترسی به داده‌ها به صورت تصاعدی افزایش می‌یابد.

***دسترسی به اینترنت در دورترین مناطق صعب العبور با پروژه Outernet
پروژه خیریه Outernet نیز که در شهر نیویورک ریشه دارد، در نظر دارد اینترنت آزاد، بدون سانسور و مجانی را برای همه نسل بشر فراهم آورد. برای اجرای این پروژه قرار است از ماهواره‌های کوچک Cubesatدر مدارهای پایینی جو استفاده شود که از سلول‌های خورشیدی نیرو می‌گیرند.
این پروژه دسترسی یک‌طرفه (برای دانلود) به اینترنت مجانی را میسر می‌کند اما در این پروژه محدودیت حجمی 10 مگابایت در روز برای هر نفر در نظر گرفته شده است.
در واقع این پروژه نوعی کتابخانه دیجیتال بزرگ است که دسترسی به داده‌ها را در دورترین روستاها و مناطق صعب‌العبور دنیا را برای مردم فراهم خواهد کرد.

***پروژه پهپادهای آکیلا
فیس‌بوک و گوگل، دو غول دنیای دیجیتال، هر دو خواستار سهم خود از این مشارکت جهانی برای دسترسی همگان به شبکه اینترنت هستند، فیس‌بوک در نظر دارد از نوعی پهپاد که از سلول‌های خورشیدی برای پرواز انرژی می‌گیرد، استفاده کند.
این پهپادها در فاصله 65 هزار پایی (بالاتر از مسیر پرواز هواپیماهای تجاری)، در منطقه‌ای که باد شدید یا سایر عوامل جوی ایجادکننده اختلال ندارد، قرار می‌گیرند و نوعی پوشش سراسری وای‌فای ایجاد می‌کنند.

***پروژه استفاده از بالون ها برای پوشش جهانی وای فای
این پروژه در حال حاضر در مرحله آزمایش‌های اولیه به سر می‌برد، بالون‌های انتقال داده برای بهترین فاصله (بین 10 تا 60 کیلومتری سطح زمین) در حال بررسی هستند. این بالون‌ها در نهایت با تجهیزاتی که دارند نوعی پوشش جهانی وای‌فای را ایجاد می‌کنند.
پیش‌بینی می‌شود که این بالون‌ها پس از حوادث غیرمترقبه مانند سیل، سونامی و زلزله به‌خوبی به کار خود ادامه می‌دهند و امکان دسترسی سریع و بدون اختلال به اینترنت را ایجاد می‌کنند و این پروژه با تجهیزات ارزان‌قیمت ساخته شده است و سطح وسیعی را به ویژه مناق محروم و دورافتاده پوشش می‌دهد.
اگر تلاش‌های گوگل در اجرای این پروژه به حقیقت بپیوندد بر ماهواره‌ها برتری خواهد داشت زیرا نیازمند پرتاب پرهزینه موشک‌ها نخواهد بود اما از سوی دیگر عمر بالن‌ها کوتاه است و پس از 100 روز نیاز به تعویض آن‌ها وجود خواهد داشت.

***آیا اینترنت رایگان روزی واقعا جهانی خواهد شد؟
بسیاری از این پروژه‌ها عجیب و نشدنی به نظر می‌آیند، به هر روی، اولین ارتباطات با کمک کابل‌هایی که در بستر دریا قرار گرفته‌اند هم در نگاه اول به همین صورت امری دشوار فرض می‌شد اما به لطف نوآوری‌های تکنیکی نوعی شبکه جهانی ایجاد شد که همان اینترنت را می‌سازند.
به احتمال بسیار زیاد در مورد این پروژه‌های عظیم هم اتفاقات مشابهی رخ خواهد داد، به عنوان مثال، بالن‌های گوگل تا درجاتی موفق ارزیابی می‌شوند و بر اساس دانش به دست آمده از این پروژه تلاش‌ها ادامه می‌یابند تا در نهایت رویا یا هدف نهایی محقق شود.
به هر حال، وجود پروژه‌های یادشده نشان‌دهنده نیاز به تغییر در ماهیت دسترسی به اینترنت برای همگان است، البته چالش بزرگ در این بین تامین هزینه‌های مالی آنها است.

آیا پروژه اینترنت ماهواره‌ای “استارلینک” بالاخره فردا کلید می‌خورد؟

طی این عملیات ۶۰ ماهواره سوار بر یک موشک “فالکون ۹” فردا (پنجشنبه ۲۳ مه) از ایستگاه نیروی هوایی کیپ کاناورال در فلوریدا به فضا پرتاب خواهند شد.

قرار بود این ماهواره‌ها چهارشنبه گذشته در مدار قرار گیرند اما با توجه به وزش شدید باد در سایت پرتاب لغو شد و به تعویق افتاد.

اسپیس‌ایکس از شب گذشته در حال انجام آزمایش‌های اضافی، به‌روزرسانی نرم افزار ماهواره‌ها و بررسی چندباره همه چیز است.

طرفداران عملیات‌های فضایی می‌توانند پخش مستقیم پرتاب استارلینک را از طریق وب‌سایت اسپیس‌ایکس و کانال رسمی این شرکت در یوتیوب دنبال کنند.

ماهواره‌های استارلینک بخشی از برنامه اسپیس‌ایکس برای سرویس جدید و پرسرعت اینترنت هستند. این طرح در اوایل سال ۲۰۱۵، با درخواست “ایلان ماسک” مدیرعامل این شرکت از کمیته ارتباطات فدرال مبنی بر اجازه آزمایش ایده خود برای تأسیس یک پهنای باند جهانی آغاز شد.

وی در سال ۲۰۱۷ برنامه استارلینک را به عنوان یک سیستم پهنای باند ارزان قیمت که می‌تواند دسترسی به اینترنت را در سراسر جهان فراهم کند به ثبت رساند.

ماسک باید حداقل ۴۰۰ ماهواره را در مدار زمین قرار دهد تا بتواند حداقل پوشش اینترنت را ایجاد کند و برای پوشش متوسط جهانی باید حداقل ۸۰۰ ماهواره به فضا بفرستد.

به گفته اسپیس‌ایکس، صورت فلکی متشکل از ماهواره‌های استارلینک می‌تواند در آینده به طور چشمگیری رشد کند و به تعداد ۱۲ هزار ماهواره برسد.

پرتاب فردا، دومین پرتاب برنامه استارلینک به مدار خواهد بود. این شرکت در سال ۲۰۱۸ نمونه اولیه ماهواره‌های خود را به نام “Tintin A” و “Tintin B” به فضا ارسال کرد.

این دو ماهواره به عنوان محموله ثانویه ارسال شدند در حالی که ماهواره راداری تصویربرداری زمین با نام “Paz” محموله اصلی “فالکون ۹” در آن پرواز بود.

ماسک گفت که این ۶۰ ماهواره قابلیت برقراری ارتباط با یکدیگر را در مدار ندارند. این کارآفرین میلیاردر اشاره کرد که فناوری موجود در برنامه ماهواره‌ای استارلینک جدید است، بنابراین احتمال این هست که برخی از آنها کار نکند. حتی احتمال اندکی وجود دارد که هیچکدام از این ماهواره‌ها کار نکنند!

طبق گفته ماسک، اسپیس‌ایکس باید ۶ مأموریت دیگر استارلینک را انجام دهد تا قادر به ارائه پوشش اینترنت مناسب برای برخی از نقاط جهان باشد. این شرکت به ۱۲ مأموریت دیگر هم نیاز دارد تا بتواند پوشش بیشتری داشته باشد.

اگر همه چیز خوب پیش برود، پرتاب فردا می‌تواند اسپیس‌ایکس را در مسابقه برای ارسال ماهواره‌های اینترنتی پیش بیاندازد. رقبای اصلی این شرکت، آمازون و “وان‌وب”(OneWeb) هستند.

در واقع “وان‌وب” در ماه فوریه چندین ماهواره اینترنتی را از گویان فرانسه ارسال کرده است.

شرکت‌های دیگری همچون “لئو ست اینترپرایزز”(LeoSat Enterprises) و “تله ست”(Telesat) نیز در حال کار بر روی شبکه‌های داده جدید هستند که از هزاران ماهواره کوچک در مدار زیرین زمین استفاده خواهند کرد.

پروژه‌های متعددی مانند لون، کشتی فضایی ماکروسافت (با استفاده از هواپیمای خورشیدی)، اسپیس ایکس، اینترنت پهپادی، آوترنت و . . . که همگی در راستای رساندن اینترنت رایگان از فضا به کاربران با سرمایه‌گذاری کلان و همزمان برنامه ریزی شده اند. بعد از فعالیت پروژه لون از تابستان ۱۳۹۴ پروژه آوترنت وارد خدمت رسانی شده است و کارکردهای متفاوتی با سایر طرح‌ها دارد، یکی از مهمترین ویژگی‌های آن متفاوت بودن مسیر ارسال و دریافت است. ارسال از طریق پیامک تلفن همراه و دریافت صفحات اینترنت از ماهواره.

دارندگان گوشی‌های هوشمند کافیست برای یکبار با ارسال پیامک به این سرویس، ثبت نام شوند، از آن پس به عنوان مشترک این سامانه شناخته می‌شوند، مکان آنها رصد می‌شود، علاوه بر صفحات درخواست شده، اطلاعات تبلیغاتی و یا هرنوع اطلاعات دیگر بدون درخواست می‌تواند برای او ارسال شود.

برابر آمارهای منتشر شده حدود ۶۰%جمعیت جهان به اینترنت دسترسی ندارند و کارآفرینان حوزه فناوری در حال بررسی روش های نوین توزیع اینترنت هستند که بوسیله آن مردم دسترسی بیشتر و ارزانتر به اطلاعات داشته باشند. موسسه سرمایه گذاری برای توسعه رسانه ها علت تلاش خود را در اجرای پروژه آوترنت گران بودن خدمات اینترنتی و نظارت دولتی بر اینترنت در برخی کشورها اعلام کرده است

آوترنت چیست؟

آوترنت پروژه ای است که از سال ۱۳۸۰ در دانشگاه استنفورد آمریکا شروع شده وهدف این پروژه رساندن اینترنت مجانی، بدون سانسور، و با قابلیت اطلاع رسانی جهانی برای کل دنیا است. صندوق سرمایه‌گذاری رسانه (MDIF) حامی مالی این پروژه است.

این پروژه در گام اول با برقراری ارتباط یک طرفه، دریافت اطلاعات توسط کاربران را فراهم می کند و در گام بعدی با برقراری امکان ارتباط متقابل تمام قابلیت های اینترنت را در اختیار کاربران قرار خواهد داد.

• پروژه دارای سه بخش فضایی، زمینی و بخش کاربر است:
  • بخش فضایی دارای ۱۴ ماهواره در مدار ۹۰۰ کیلومتر و صدها ماهواره در مدار ۶۰۰ کیلومتری است.

مدارهای ماهواره‌ها در ارتفاع ۹۰۰ و ۶۰۰ کیلومتری عمود برهم

• چهارده ماهواره‌ی مدار ۹۰۰ کیلومتر که روی مدار استوا گردش می‌کنند با ۳ ایستگاه زمینی در ارتباط هستند و سرویس‌های اینترنت را دریافت و برای صدها ماهواره مکعبی کوچک ارزان قیمت که در مدار ۶۰۰ کیلومتر و عمود بر مدار استوا می‌گردند، ارسال می‌کنند. کاربران صفحات اینترنت مورد نظر خود را از ماهواره های مدار پایین (۶۰۰ کیلومتر) دریافت می‌نمایند.

ماهواره های مکعبی با ابعاد ۱۰*۱۰*۱۰ سانتی متر

• بخش زمینی دارای ۳ ایستگاه زمینی روی خط استوا در کشورهای مالزی، کنیا و شمال قاره آمریکای جنوبی است.
  ایستگاه های زمینی به شبکه جهانی اینترنت و شبکه مخابراتی متصل هستند. درخواست و آدرس مورد تقاضای کاربر را از شبکه مخابراتی دریافت نموده و صفحه یا سرویس مورد تقاضای کاربر را از شبکه اینترنت جهانی دریافت و به ماهواره های مدار بالا(۹۰۰ کیلومتر) ارسال می‌کنند تا از طریق ماهواره های مدار پایین به کاربر برسد.

چرخه روابط بین زیر سامانه های شبکه اطلاع رسانی آترنت

در نمودار فوق کاربر(user) با استفاده از پیامک در شبکه مخابراتی درخواست خود را به سایت‌های آوترنت در اینترنت(internet) می‌رساند. سایت‌های آوترنت اطلاعات درخواست‌شده را به یکی از سه ایستگاه زمینی(GS) نزدیک به مکان کاربر ارسال می‌کنند.

ایستگاه زمینی اطلاعات درخواست‌شده را به ماهواره های مدار ۹۰۰ کیلومتری(outerweb) مخابره نموده و ماهواره‌ های (outerweb) آن را به ماهواره های مدار ۶۰۰ کیلومتری (client sat) و ماهواره های(client sat) اطلاعات درخواست‌شده را به گیرنده لنترن که در دست کاربر است می رسانند. بدین ترتیب کاربر اطلاعات مورد نظر خود را دریافت می‌کند.

• در بخش کاربر دو نوع ابزار دریافت طراحی شده است: اولی با آنتن بشقابی با قطر کمتر از ۹۰ سانتیمتر و دارای قابلیت باز پخش با فناوری وای- فای در اطراف خود با شعاع چند صد متر و ابزار دوم گیرنده‌ای مکعب مستطیل در ابعاد یک بیسیم دستی موسوم به لنترن (فانوس) که آن هم بعد از دریافت از ماهواره در اطراف خود به شکل وای- فای باز پخش می‌نماید تا هر مرورگر وب بتواند آنرا دریافت و استفاده نماید. انرژی لنترن با سلول خورشیدی تامین می‌شود.
• مسیر ارسال درخواست از طریق پیامک گوشی همراه و دریافت از طریق ماهواره است.

دستگاه دریاف کننده صفحات اینترنت از ماهواره موسوم به لترن با وجوه پوشیده شده با صفحات خورشیدی

• این سامانه با اینترنت معمولی متفاوت است و در اصل ابزاری برای پخش اطلاعات موسوم به دیتاکست است. ابزار دریافت(لنترن) متناسب با درخواستی که کاربر داشته است اطلاعاتی شامل بسته های آموزشی، تبلیغاتی، فیلم و صفحات فیسبوک، موسیقی و . . . را از ماهواره دریافت و برای کاربر با فناوری وای-فای ارسال می‌کند که با گوشی های هوشمند، تبلت، لپ تاپ و رایانه های شخصی قابل دریافت است .

کارکرد ‌های آوترنت:

پروژه آوترنت زبان‌های متعددی را به طور کامل پشتیبانی می‌کند که از این میان می‌توان به انگلیسی، فرانسوی، اسپانیایی، آلمانی، چینی و عربی اشاره کرد.

در شروع این پروژه سرعت آن حدود ۲۰۰ مگا بایت دانلود اطلاعات در هر روز برای هر نفر در هر جای دنیا بود و خود را مکمل اینترنت معرفی می‌کرد.

اتفاقی که با توسعه آوترنت می‌افتد این است که کاربر با روشن کردن وای- فای تلفن همراه به فضایی وارد می‌شود با مشخصه های متمایز و کاربران خدمات متفاوتی دریافت خواهند کرد از جمله:

• کسانی که به هیچ‌ نوع شبکه مخابراتی و اینترنتی دسترسی ندارند، می‌توانند به طور رایگان به مخزن بزرگی از اطلاعات دسترسی داشته و با امواج ماهواره آن را دریافت کنند.
• آوترنت، با کمک امواج ماهواره، بانک اطلاعاتی بزرگی را ارسال می‌کند و فقط شما باید مانند رادیو، یک گیرنده داشته باشید.
• در حال حاضر البته آوترنت روی گیرنده‌ای به نام لنترن به معنای «فانوس» کار می‌کند. اگر شما لنترن را داشته باشید، مهم نیست کجای این جهان هستید. لنترن اطلاعات شما را گرفته، خود ارتباط وای‌- فای ایجاد کرده و شما تمام اطلاعات را به شکل آفلاین گرفته و به کامپیوتر، گوشی، تلفن‌ هوشمند یا تبلت خود منتقل می‌کنید.
• با کمک آوترنت نه تنها مناطقی که هیچ نوع زیرپایه و زیرساخت شبکه و مخابرات ندارند، بلکه مناطقی که در اثر حادثه یا هر نوع اتفاقی شبکه‌های مخابراتی و دکل‌های ارتباط تلفن موبایل را از دست می‌دهند هم هنوز می‌توانند به شبکه متصل باشند.
• آوترنت اطلاعات بزرگی از اخبار از شبکه‌های مهم خبری، کتاب‌ها و دیگر اطلاعات را مخابره می‌کند. هر کاربری حتی در دور افتاده ترین نقاط یا وسط صحرا یا جنگل، می‌تواند اطلاعات درخواستی خود را دریافت کند.
• در مناطقی که خدمات پیامک آوترنت فعال شده، هرکاربر فقط با فرستادن یک پیامک یا متن می‌تواند اطلاعات درخواستی خود را بگیرد. آوترنت با پیام‌هایی روی شبکه‌هایی چون توئیتر و فیس‌بوک یا سایت خود با کاربران در تماس است و به محض این که کاربر گیرنده خود را فعال کند، اطلاعات را دریافت خواهد کرد.
• تین ریچارد مسئول گسترش آوترنت می‌گوید “ما خود را کتابخانه عمومی بشریت می‌نامیم. چون فکر می‌کنیم همه باید درصد مساوی از دسترسی به اطلاعات داشته باشند. و نزدیک یک سوم مردم جهان به اینترنت دسترسی دارند.”
• تین ریچارد می‌گوید “ما سعی کردیم این نام را انتخاب کنیم چون فکر می‌کنیم ما مکمل اینترنت هستیم و نه در مقابل آن. حتی اگر جایی به هیچ‌گونه اینترنت دسترسی داشته باشند، ما هنوز می‌توانیم اطلاعات اینترنت را بفرستیم.”
• مسئله دیگری که مطرح می‌شود، بحث سانسور است. آیا دولت‌ها یا نظام‌ها می‌توانند سانسور مورد نظر خود را در امواج آوترنت اعمال کنند؟ تین ریچارد در این مورد می‌گوید “ما مثل فعالیت در آب‌های بین‌المللی هستیم.

ما اطلاعات را گرفته و با ماهواره می‌فرستیم و هر گیرنده‌ای می‌تواند آن را دریافت کند. تا جایی که اطلاعات در اینترنت موجود است، ما هم آن را می‌فرستیم و راهی که کسی بتواند در آن دست ببرد وجود ندارد”.

براساس نقشه هایی که سایت آوترنت منتشر کرده این پروژه بخش هایی از آمریکا، اروپا و خاورمیانه را تحت پوشش قرار می دهد.آمریکا برای اجرای این پروژه چندین میلیارد دلار هزینه کرده است.