قلب آنتونیو (امیر) اسفندیاری مثل گنجشک می‌تپید. هجده میلیون دلار روی میز بود و ارتفاع پول نقدی که تلنبار شده بود به بیش از سه و نیم متر می‌رسید. سوم ژوئیه ۲۰۱۲ بود و اسفندیاری که در آن زمان ۳۳ سال داشت، از ۴۷ بازیکن دیگر پوکر در لاس وگاس پیشی گرفته بود. او یا سام تریکت انگلیسی، در آستانه کسب بزرگترین جایزه اول تاریخ پوکر تا آن زمان بودند.
تنش بین طرفداران به بالاترین حد خود رسیده بود. دوربین‌های زنده تلویزیونی آماده بودند تا لحظه‌ای را که پخش کننده، کارت نهایی را رو می‌کند، به تصویر بکشند. مفسران نفس‌هایشان را حبس کرده بودند. اسفندیاری در آستانه سرخوشانه‌ترین لحظه زندگی‌اش بود. اما همچنان از همه خونسردتر به نظر می‌رسید.
وقتی که به عنوان برنده اعلام شد، بلافاصله عینکش را برداشت. نه برای استراحت چشمانش یا از روی ناباوری، بلکه برای نجات عینکش از شکسته شدن در آغوش خانواده و دوستانش که از هر طرف برای تبریک به سوی او دویده بودند.
جشن و شادی آنها وصف ناپذیر بود و او را روی دست بلند کرده بودند. حتی شخصی یک دسته اسکناس صد دلاری را از روی پول‌ها برداشت و در هوا پخش کرد. در نهایت سرانجام دوباره عینکش را زد.
اتفاق خارق‌العاده‌ای افتاده بود و برای اسفندیاری نشان‌دهنده اوج حرفه‌ای که یک دهه قبل و در شرایط بسیار متفاوتی آن را آغاز کرده بود.
خود پوکر نیز در آن زمان به شدت تغییر کرده بود. این بازی که زمانی همه دیدگاه منفی نسبت به آن داشتند، به لطف رونق و محبوبیتی که پیدا کرده بود، یکی از جریان‌های اصلی ورزشی آمریکا شده بود.
و این داستان چگونگی تغییر و رسیدن بازی پوکر به اوج محبوبیت است.
سال ۱۹۹۹، تهیه کننده تلویزیونی، استیو لیپسکامب مشغول کار بر روی مستندی یک ساعته با عنوان «پشت پرده مسابقات جهانی پوکر» بود.
او همچنین مقاله‌ای در نیویورک تایمز خوانده بود که در آن گفته شده بود بیست میلیون آمریکایی هر هفته پوکر بازی می‌کنند.
این مقاله، همراه با موفقیت مستند او در زمان پخش، لیپسکامب را به این باور رساند که بازار بزرگ و دست نخورده‌ای برای این بازی وجود دارد. بنابراین او تور جهانی پوکر (WPT) را آغاز کرد.
او می‌گوید: «طرح من این بود که اگر به اندازه بولینگ یا بیلیارد موفق باشیم، به نتیجه رسیده‌ایم و اگر شبیه مسابقاتی مانند اتحادیه ملی بسکتبال(NBA) یا لیگ فوتبال آمریکایی (NFL) شویم، یک فرصت فوق‌العاده بدست آورده‌ایم.»
البته تور جهانی پوکر تنها مسابقه موجود نبود و پیش از آن، سری جهانی پوکر (WSOP) از دهه ۱۹۷۰ وجود داشت، اما تا اوایل دهه ۲۰۰۰ تقریباً در انزوا بود و علاقه‌مندان باید حضوراً به تماشای مسابقات می‌رفتند، زیرا خبری از پخش تلویزیونی نبود.
به گفته لیپسکامب، در پایان پخش اولین فصل تلویزیونی تور جهانی پوکر، که از ژوئن ۲۰۰۲ تا آوریل ۲۰۰۳ پخش شد، تعداد بیننده همزمان تلویزیونی به ۲/۲ میلیون نفر رسید که بالاتر از میانگین یک بازی NBA در آن زمان بود.
او می‌گوید: «به موفقیت بی‌نظیر و پول بسیاری رسیده بودیم و دیگر نیازی نبود تا ما به سراغ شبکه‌های تلویزیونی برویم، بلکه آنها بودند که به سراغ ما آمدند. تمام شبکه‌های ورزشی مانند ئی‌اس‌پی‌ان و ان‌بی‌سی وارد شدند تا آنها نیز سهمی از این بازار داشته باشند.»
«این که فکر می‌کردند این یک ورزش است یا نه، اهمیت چندانی نداشت، بلکه مخاطبان مهم بودند که این بازی را یک ورزش می‌دانستند.»
در این مورد شاید بسیاری با او موافق نباشند، اما تأثیر لیپسکامب مطمئناً باعث شد که پوکر شبیه یک ورزش به نظر برسد و این یک بخش کلیدی از طرح او بود؛ شکل دادن یک بازی با ورق در یک قالب آشنای تلویزیونی مانند مسابقات ورزشی.
هر برنامه تور جهانی پوکر، دو مفسر دارد، یکی از آنها حرکات و حوادث بازی را شرح می‌دهد و دیگری رویکردی تحلیلی‌تر دارد. از آنها در حضور هواداران فیلم گرفته میشد تا بیشتر حس ورزش زنده را القا کند. از دیگر نوآوری‌ها، استفاده از دوربینی بود که زیر میزها تعبیه شده بود تا ورق‌های دست هر بازیکن را نشان دهد.
مشکل بزرگ‌تر، جا دادن تمام اطلاعات کلیدی روی صفحه تلویزیون بود. لیپسکامب می‌گوید: «هشت ماه طول کشید تا آن را درست کنیم.»
«باید کاری می‌کردیم که بینندگان تلویزیونی کارت‌های بازیکنان را به صورت گرافیکی روی صفحه تلویزیون ببینند تا حتی اگر در یک بار نشسته باشند و با صدای بسته تلویزیون را تماشا کنند، بتوانند در جریان کامل بازی قرار بگیرند. وقتی این کار را انجام دادیم، نقطه عطفی برای ما بود.»
«به همه گفتم که می‌توانیم این کار را انجام دهیم و پوکر را به یک ورزش تبدیل کنیم.»
در همان زمان، سری جهانی پوکر، که از نظر تاریخی معتبرتر و شناخته‌شده تر بود، نیز در حال گسترش بود. پوشش تلویزیونی پوکر تا پیش از آن همیشه محدود بود. اما اکنون شبکه‌های مهم تلویزیونی زمان‌های پربیننده خود را به پوکر تخصیص داده بودند، زیرا که مورد استقبال بسیار خوب بینندگان آمریکایی قرار گرفته بود.
لیپسکامب ادامه می‌دهد: «در عرض چند ماه پس از پخش برنامه‌های ما، همه چیز تغییر کرد.»
«پوکر تلویزیونی را مانند یک نمایشنامه پنج پرده‌ای شکسپیر در نظر گرفته بودیم که در آن همه به جز یک نفر تا پایان نمایش جان می‌دهند. برای جذابیت بیشتر، از بازیکنان شخصیت‌های قهرمان و ضد قهرمان ساخته بودیم.»
«در سال ۲۰۰۱ تعداد اندکی از مردم حتی یک بازیکن حرفه‌ای پوکر را می‌شناختند. اما پس از پخش اولین فصل تور جهانی پوکر، بازیکنان مراحل پایانی همانند ستاره‌های راک شده بودند.»
یکی از آن «ستارگان راک»، آنتونیو اسفندیاری بود.
آنتونیو اسفندیاری در سال ۱۳۵۷ در تهران به دنیا آمد و در هشت سالگی همراه خانواده به آمریکا مهاجرت کرد. جنگ ایران و عراق نقش زیادی در تصمیم آنها برای خروج داشت.
بزرگ شدن در ایالات متحده تغییری سخت بود. او می‌گوید در آن زمان خصومت و نژادپرستی زیادی نسبت به ایرانیان وجود داشت که بخشی از آن به دلیل گروگانگیری بود که در سال ۱۹۷۹ در سفارت آمریکا در تهران انجام شد و ۵۲ دیپلمات و شهروند آمریکایی به مدت ۴۴۴ روز در بازداشت بودند.
در آن سال‌های سخت اولیه، اسفندیاری با بازی‌ای آشنا شد که در نهایت سرنوشت او را رقم زد. او می‌گوید: «پدرم و دوستانش زمانی که بچه بودم پوکر بازی می‌کردند، البته یک نسخه ایرانی از پوکر.»
«همیشه یواشکی وارد می‌شدم و سعی می‌کردم حتی اگر از ساعت خوابم هم گذشته بود بیدار بمانم و تماشا کنم. واقعاً عالی بود.»
اسفندیاری در نوزده سالگی در کازینوی محلی خود «تگزاس هولد ام» بدون محدودیت بازی می‌کرد. او با کارت شناسایی جعلی (در بسیاری از ایالت‌های آمریکا، بازیکنان پوکر باید بیش از ۲۱ سال داشته باشند) و خواندن یک کتاب استراتژی پوکر غرق در این بازی شده بود و زندگی کاملا جدیدی برای او در حال شکل‌گیری بود.
او می‌گوید: «حقیقت را همان جا پشت میز دیدم، نمی‌توانستم باور کنم که آنجا هیچ کس بلد نبود به درستی پوکر بازی کند. با کتابی که خوانده بودم توانستم کمی پول بدست آورم.»
آنتونیو اسفندیاری هر چه بیشتر بازی می‌کرد، درآمدش بیشتر میشد و رفته رفته درآمدش از از شغل نیمه وقتی که به عنوان شعبده باز داشت بیشتر میشد.
اما نگرش عمومی نسبت به پوکر اغلب منفی بود و بسیاری از مردم با دیده شک به پوکربازها نگاه می‌کردند. اسفندیاری می‌گوید: «من و دوستم فیل لاک، عادت داشتیم بگردیم و هر جا بازی بود برویم. البته شب‌هایی هم بود که پوکر بازی نمی‌کردیم و به جای آن بیرون می‌رفتیم.»
او می‌گوید: «در آن شب‌ها و در دوران مجردی، وقتی با دختری آشنا می‌شدیم و می‌پرسید که چه کار می‌کنیم؟ وقتی می‌گفتیم پوکر بازی می‌کنیم، دیگر نمی‌خواست با ما ادامه دهد.»
به گفته اسفندیاری، تور جهانی پوکر «به تنهایی» و «بدون شک» بیشترین نقش را در تغییر شهرت پوکر ایفا کرد. او می‌گوید: «به یکباره پوکر در تلویزیون منفجر شد، سلبریتی‌ها بازی می‌کردند و تبدیل به یک پدیده جالب شده بود و دیگر کسی از دیده بالا به پایین به آن نگاه نمی‌کرد.»
عوامل متعددی باعث شد تا محبوبیت پوکر افزایش پیدا کند و به رونق آن منجر شود.
فیلم‌هایی مانند راندرز (۱۹۹۸) با بازی ادوارد نورتون و مت دیمون این بازی را در معرض دید مخاطبان بیشتری قرار داد. رشد اینترنت نیز باعث شکل‌گیری بازی آنلاین شد و آن را در سرتاسر جهان بیش از همیشه در دسترس قرار داد.
حسابداری به نام کریس مانی‌میکر، برنده رویداد اصلی سری جهانی پوکر در سال ۲۰۰۳ شد و دو و نیم میلیون دلار به جیب زد. این موفقیت الهام بخش بازیکنان آماتور بسیاری در سراسر دنیا شد. در سال ۲۰۰۳، ۸۳۹ شرکت کننده و در سال ۲۰۰۶، ۸۷۷۳ نفر در بازی‌ها شرکت کردند، رکوردی که هنوز پابرجاست.
بازی‌ای که زمانی مورد توهین عموم مردم قرار می‌گرفت، اکنون در سرتاسر جهان و فراتر از محافل پوکر، پخش میشد و به تیتر اخبار تبدیل شده بود.
پول جایزه نیز روز به روز افزایش می‌یافت.
آنتونیو اسفندیاری از سال ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۳ در اولین فصل تور جهانی پوکر ظاهر شد، اما در فصل دوم بود که معروف شد. در فوریه ۲۰۰۴ او ۳۸۱ بازیکن دیگر را پشت سر گذاشت و جایزه اول ۱/۴ میلیون دلاری را برد. هواداران با او عکس می‌گرفتند، امضای او را می‌خواستند و مانند یک تیم ورزشی مورد علاقه، هوادار او شده بودند.
اسفندیاری که در آن زمان ۲۵ سال داشت، می‌گوید: «به‌عنوان کودکی که در ناامنی بسیار بزرگ شده بود و تجربیات ناخوشایندی داشت، این موفقیت ارزش و اعتبار بسیاری برایم داشت.»
«مردم به سمت من می‌آمدند و می‌گفتند که بازی من را دوست دارند و وقت خود را تنظیم می‌کنند تا آن را تماشا کنند.» او در سال ۲۰۱۲، برنده جایزه هجده میلیون دلاری سری جهانی پوکر شد و کمک کرد تا مبلغ پنج میلیون دلار برای کمک به یک موسسه خیریه آب جمع آوری شود. این جایزه تا زمانی که براین کنی از ایالات متحده برنده جایزه بیست و نیم میلیون دلاری در مسابقه تریتون ۲۰۱۹ شد، یک رکورد باقی ماند.
آنتونیو اسفندیاری آن را به عنوان سرخوشانه‌ترین تجربه زندگی خود توصیف می‌کند: «چون فقط من نبودم. تمام خانواده‌ام، دوستانم، تمام دنیای من و افراد در آن از همه نظر خوشحال بودند.»
«همه دنیا در حال تماشا بودند. روزنامه‌های فرانسه، اسرائیل، آلمان و همه جهان نوشتند که کسی توانسته با بازی پوکر هجده میلیون دلار برنده شود.»
«با تمام تجربیاتی که در زندگی‌ام داشته‌ام، هیچ یک از آنها با لحظه‌ای که فهمیدم برنده تورنمنت شده‌ام، قابل مقایسه نیست.»
آنتونیو اسفندیاری که اکنون ۴۳ سال دارد، همراه همسر و فرزندانش در ونیز بیچ کالیفرنیا زندگی می‌کند. او می‌گوید که صحنه پوکر از اوایل دهه ۲۰۰۰ به طور کامل تغییر کرده است.
اسفندیاری می‌گوید: «در آن زمان پوکر به قدری تازه بود که اگر در رویدادی برنده می‌شدید، بلافاصله تبدیل به یک ستاره می‌شدید. اما امروزه، شما ممکن است برنده چهار رویداد مهم شوید و هیچ کس شما را نشناسد.»
او معتقد است که با توجه به اینترنت و دانش گسترده موجود و فیلم‌های آموزشی، استاندارد این بازی نیز بهبود یافته و دیگر بازیکن ضعیفی وجود ندارد.
در عین حال این مسأله را زیاد هم جالب نمی‌داند. اسفندیاری و برخی دیگر، رویکرد بازیکنان جدید را در استفاده از تئوری بازی بهینه و استفاده بیش از حد از ریاضیات در استراتژی بازی، مورد انتقاد قرار داده و این شیوه را به نداشتن جذابیت و نوآوری متهم کرده‌اند. دو عامل کلیدی که به افزایش محبوبیت پوکر در تلویزیون کمک کرد.
بازیکنانی مانند آنتونیو اسفندیاری که سال‌ها موفق بوده‌اند، این موضوع را تایید می‌کنند که پوکر نیازمند مهارت و استراتژی است. اما با این وجود، این بازی همیشه با خطرات بزرگی همراه است، مانند اعتیاد به قمار.
تحقیقی در سال ۲۰۱۸ در استرالیا، نشان داد که ۳۹ درصد از بازیکنان پوکر مورد مطالعه، مشکل اعتیاد متوسط تا شدید به قمار داشتند و حدود یک‌چهارم از آنها مشکلات مالی برای خود یا خانواده‌شان ایجاد کرده بودند.
لیپسکامب، که سهام خود از تور جهانی پوکر را در سال ۲۰۰۹ فروخت، می‌گوید: «در این بازی‌ها، مطمئن می‌شوند که بازیکنان فقط بتوانند مبلغ مشخصی را پرداخت کنند و این تنها پولی باشد که می‌توانند از دست بدهند.»
او همچنین معتقد است که قماربازهای مشکل‌ساز کمتر در بین بازیکنان حرفه‌ای پوکر یافت می‌شوند.
اما اخیراً موردی اتفاق افتاد که این ادعای لیپسکامب را زیر سوال برد.
دنیس بلیدن، قهرمان سابق تور جهانی پوکر، در ژوئن ۲۰۲۱ به دلیل اختلاس بیست و دو میلیون دلاری از کارفرمایش که یک شرکت حسابداری بود، به شش سال و نیم زندان محکوم شد.
بلیدن ۳۱ ساله، در نامه‌ای به قاضی توضیح داد که چگونه اعتیادش به قمار در جوانی شروع و با حرفه پوکر بدتر شده است. زیرا که تحت تأثیر ستارگان «دوره رونق پوکر» بوده و آنها را «بت» خود کرده بود.
با پولی که اختلاس کرده بود، وارد رقابت‌ها شد و توانست یک میلیون دلار در مسابقه پوکر کلاسیک لس‌آنجلس در سال ۲۰۱۸ برنده شود. او به قاضی گفت که تمام تلاشم را کردم تا شهرت خود را زنده نگه دارم.
آنتونیو اسفندیاری زمانی را به یاد می‌آورد که در جوانی نگران بود ممکن است به قمار اعتیاد داشته باشد. اما پس از گذشت بیست سال می‌گوید: «بازیکنان حرفه‌ای به پوکر به عنوان قمار نگاه نمی‌کنند، بلکه آنرا به شکل یک ریسک حساب شده می‌بینند.»
«وقتی ۲۱ ساله بودم، حدود یک ماه و نیم، هر روز پوکر بازی می‌کردم و متوجه شدم که خیلی زیاد است. حتی با وجود اینکه آن روزها فقط برنده می‌شدم، به این نتیجه رسیدم که نمی‌خواهم تمام زندگی‌ام را در کازینو سپری کنم و تمام پولم را از دست بدهم. بنابراین تصمیم گرفتم آن را کم کنم.»
«وقتی به کازینو می‌روید و مثلا رولت یا بلک جک بازی می‌کنید، در حقیقت رقیب شما کازینو است و شما با هر صد دلاری که شرطبندی می‌کنید، از نظر ریاضی دو، سه، چهار یا پنج دلار ضرر می‌کنید.»
«بازیکنان خوب پوکر نقش کازینو را دارند و وقتی یک بازیکن بد مقابل آنها بازی می‌کند، قطعاً ضرر خواهد کرد. ممکن است روزهایی هم برنده باشد، اما تا پایان سال، بازیکن حرفه‌ای تمام پول او را خواهد برد.»
«شما باید تلاش کنید و بهتر شوید، زیرا نمی‌توانید به یکباره ظاهر شوید و فکر کنید که بهترین‌ها را شکست خواهید داد.»
